ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εισαγωγή: Τα επείγοντα παιδιατρικά προβλήματα, τα οποία χρειάζονται άμεση παρέμβαση από τους λειτουργούς υγείας δεν είναι σπάνια. Ο νοσηλευτής είναι συνήθως ο πρώτος που βρίσκεται μπροστά στα δυνητικά θανατηφόρα αυτά περιστατικά και πρέπει να δράσει άμεσα.
Σκοπός: Ήταν να διερευνηθούν οι γνώσεις των νοσηλευτών παιδιατρικών τμημάτων νοσοκομείων της Αττικής πάνω στην αντιμετώπιση απειλητικών καταστάσεων για τη ζωή του παιδιού.
Υλικό και μέθοδος: Στην εργασία συμμετείχαν 102 νοσηλευτές και από τα τρία παιδιατρικά νοσοκομεία της Αττικής οι οποίοι συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο 10 ερωτήσεων, που κάλυπτε όλο το εύρος των γνώσεων και δεξιοτήτων βασικής υποστήριξης της ζωής σε παιδιά. Υψηλότερη συνολική βαθμολογία σήμαινε και περισσότερες σωστές απαντήσεις (εύρος 0-1). Εφαρμόστηκαν οι στατιστικές δοκιμασίες ANOVA και t-test.
Αποτελέσματα: Η υψηλότερη συνολική βαθμολογία σημειώθηκε στην ερώτηση σχετικά με το βαρέως πάσχων παιδί (0,94±0,11) και η χαμηλότερη στην ερώτηση σχετικά με την ενδοστική έγχυση (0,59±0,18). Η προηγούμενη συμμετοχή σε ειδικό επιμορφωτικό σεμινάριο δε διαφοροποίησε τις απαντήσεις .Οι εργαζόμενοι σε ΜΕΘ απάντησαν στατιστικά πιο σωστά σε σχέση με την ομάδα της κλινικής (p<0,05). Η ομάδα με 0-5 έτη προϋπηρεσίας διέφερε στατιστικά σημαντικά από τις ομάδες με 6-10, 11-15, 16-20 έτη συγκεντρώνοντας χαμηλότερη βαθμολογία, p<0,05.
Συμπεράσματα: Υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις γνώσεων στον τομέα της αντιμετώπισης απειλητικών καταστάσεων για τη ζωή του παιδιού. Είναι απαραίτητο τα εκπαιδευτικά προγράμματα βασικής υποστήριξης της ζωής να θεσμοθετηθούν ως μέρος της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης των νοσηλευτών.
Λέξεις –κλειδιά: Βασική υποστήριξη της ζωής, Παιδί, Νοσηλευτής, γνώσεις
